θρόμβος

ο (ΑΜ θρόμβος)

1. πήγμα αίματος που σχηματίζεται εν ζωή, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, μέσα σε ένα αιμοφόρο αγγείο ή στο εσωτερικό τής καρδιάς

2. σταγόνα, στάλα

αρχ.

1. (για στερεά που αποτελούνται από πολλά μόρια σε βώλους, όπως είναι η άσφαλτος ή το άτριφτο αλάτι) όγκος, κομμάτι

2. θηλή, ρώγα.

[ΕΤΥΜΟΛ. Πρόκειται για τεχνικό όρο που ανάγεται σε ΙE *dhrombhos και συνδέεται με το τρέφω < ΙE *dhrebh-, το οποίο αρχικά σήμαινε «κάνω ή αφήνω κάτι να αναπτυχθεί, να μεγαλώσει», πράγμα που ταιριάζει στο θρόμβος με σημ. «μάζα που έχει αυξηθεί». Στη ρίζα *dhrombh- (< θρόμβος) έχει συμβεί αποδάσυνοη λόγω τής υπάρξεως τού εκφραστικού έρρινου -m- (πρβλ. θάμβος - ταφείν, στρόμβος -στρέφειν). Η σύνδεση τής λ. με άλλους ΙΕ τύπους (πρβλ. ισλ. drambr «κλάδοι μέσα στο δάσος», αρχ. νορβ. dramb «υπερηφάνεια» κ.ά.) είναι αμφίβολη.

ΠΑΡ. θρομβούμαι

αρχ.

θρομβείον, θρομβίον

νεοελλ.

θρομβάση, θρομβίνη, θρομβώδης.

ΣΥΝΘ. θρομβοειδής

νεοελλ.

θρομβαγγειίτιδα, θρομβογόνο, θρομβοκινάση, θρομβοφλεβίτιδα].